Ik heb mijn zonen een belofte gedaan. Dat ik een column aan hen zou wijden als ze hun examen zouden halen. Dit is de column dus ze zijn geslaagd. De column zou – met toestemming – gaan over het feit dat je vier of vijf jaar zo weinig mogelijk inspanning levert en dan toch met een diploma naar buiten kunt stappen. Want dat is wat er gebeurd is. Ik geloof dat ik niet zo’n moeder ben die elke dag loopt te roepen ‘ga ’s wat doen’ maar ik heb het wel héél vaak gedacht. En vast ook wel een paar keer per ongeluk hardop uitgesproken. Elke keer als er weer een proefwerkweek naderde en de punten er niet ál te florissant uitzagen, kneep ik ‘m. Gesprekken met de diverse mentoren verliepen allemaal gelijk: ‘als je even een tandje bij zet, sta je er comfortabeler voor en maak je het voor jezelf niet zo spannend’. Ze hoorden het aan, knikten van ‘ja’ maar deden van ‘nee’. Eerlijk gezegd hebben ze ook wel eens wat inspanning ‘naar boven afgerond’. Op de vraag: ‘Hoe lang besteed je aan je huiswerk?’ antwoordden ze steevast met een aantal minuten maar vertelden er niet bij dat dit per week was en niet per dag.
En nu is het dan toch zover; zonder ook maar één jaar over te hebben gedaan, hebben ze allebei een positieve uitslag. Ik zit het gewoon te verwerken want het komt nog niet echt binnen. Je wilt het niet echt maar eigenlijk was het misschien wel goed geweest als ze een keertje hard met hun neus op de feiten waren gedrukt maar niks, gewoon in één keer gehaald. “Zei het toch, mam”, kreeg ik net te horen. Ja, klopt, ze hebben het gezegd maar ik wilde het niet geloven. Dat ze een kei in rekenen zijn, was me inmiddels wel volstrekt duidelijk want de afgelopen weken was dit het gemiddelde gesprek onder het eten:
*Hoe ging het vandaag, jongens?
*Nou, het ging niet zo goed maar als ik voor Nederlands een 3,8 haal, dan moet ik voor wiskunde een 7,2 halen zodat ik daar mijn compensatiepunt niet voor hoef te gebruiken. Maar als ik een 5 haal dan hoef ik voor Engels nog maar een 4,5 en dan komt het toch nog goed.
De vakken en de cijfers veranderden met de dag, zodanig dat ik het er van op m’n heupen kreeg. Examenstress noemen ze het: zij deden het examen, ik had de stress.
Maar nu is alles van me afgevallen: ik ben een SUPER trotse moeder van twee zonen met een schitterende eindlijst, waar na vandaag waarschijnlijk nooit meer iemand naar kijkt. We kijken terug op een mooie tijd op het Pius X-College (al mopperden ze wel eens maar dat is alweer vergeten). Ze gaan nu de volgende stap zetten. Oud en wijs genoeg om het zonder moeders bemoeizucht te kunnen. Ik laat het los, mijn taak zit erop wat betreft overhoren en aansporen. Het MBO en het HBO vraagt om meer autonomie en die krijgen ze van mij. Als examengeschenk.