Als je mij de komende dagen ziet lopen, kán het zijn dat je je afvraagt waarom ik zo’n grote bult op mijn kop heb. Het antwoord is simpel: tegen een deur aangelopen. Best hard ook nog. Mensen die mij kennen weten dat dat niet geheel ongebruikelijk voor mij is. Ik zat als kind altijd onder de blauwe plekken; ik liep óveral tegenaan. Ik vergeet nooit de keer dat we bij tante Lies moesten logeren. Zij had de gewoonte om wekelijks naar de kerk te gaan en dus gingen wij mee. We liepen door de Schoolstraat richting de kerk en zoals gebruikelijk liep ik vol enthousiasme een verhaal te vertellen, daarbij uiteraard gebruik makend van mijn armen en lijf. Ik zag de lantaarnpaal van rechts waarschijnlijk over het hoofd en bàm! In volle vaart tegen een stuk metaal, dat geen millimeter meegaf, tegen mijn hoofd. Ik denk dat ze me in Hapert Noord moeten hebben horen janken. In ieder geval moeten ze een poosje later de lach van tante Lies hebben gehoord. Op het moment zelf kon ze zich behoorlijk goed inhouden maar ze heeft me later verteld dat toen ik eenmaal uit het zicht was – later op de avond – ze een onbedaarlijke lachbui heeft gehad. Zal er best komisch uitgezien hebben, vermoed ik. Ze begon er namelijk later élke keer over, als ze me zag (en dat was redelijk vaak, kan ik verklappen).
Ik ben het type vrouw waarvan de buitenwereld zou geloven dat ik tegen een keukenkastje was gelopen, als ik eigenlijk een pak slaag van mijn echtgenoot zou hebben gehad. Gelukkig is hij die liefste en zal hij nóóit geweld gebruiken (zelfs met muggen heeft hij moeite) dus als ik iets mankeer, is het altijd mijn eigen schuld. Zo ook nu. Wat is er dan toch gebeurd? Ik hoor het je denken. Nou, het waaide vannacht enorm; ik ben gewend met het raam open te slapen en ook de deur van de slaapkamer gaat zelden dicht. Let op het woord ‘zelden’ en de rest kun je raden. Vanwege de tocht, ging die deur vannacht wel dicht maar daar dacht ik niet meer aan toen ik om vier uur moest plassen en ik geen licht aandeed omdat ik de weg naar de badkamer in het donker ook wel weet te vinden. Ik liep in één keer goed maar kwam dus een onverwachte hindernis tegen. En daarom loop ik nu met een pijnlijke bult op mijn kanis. Daardoor moest ik ook weer even aan tante Lies denken en daar word ik dan meteen weer vrolijk van dus écht veel heb ik er niet van geleden.